De administratieve voorbereiding van een afdelingstentoonstelling begint al vroeg in het jaar. Allerlei taken bestaan vaak uit kleine klusjes die maar een kwartiertje in beslag nemen. Maar het zijn echter wel vele klusjes die over dagen en weken zijn uitgesmeerd. Het betreft vaak het uitvoeren van regels waar we als vogelliefhebbers met de beste wil van wereld de zin niet van kunnen inzien. Maar het houdt een aantal bestuursleden een flinke tijd van de straat en dat is alleen maar positief.
Onze afdelingstentoonstelling vindt dit jaar plaats in Dorpshuis de Drijscheer in Alteveer op donderdag 7 en vrijdag 8 november.
We leven in een tijd van het jaar waarin de vogels volop zingen. Voor de mensen die daarvan weten te genieten is er in bos en veld heel wat te beleven. Maar in tegenstelling tot het vroege voorjaar, wanneer bomen en struiken nog niet vol in het blad staan, krijgen we veel van die zangers nooit te zien. En dan kan de vraag opkomen welk soort vogel men hoort.
Na 3 jaar pech door corona en vogelgriep konden we dan eindelijk een tentoonstelling op poten zetten. Inmiddels is het ledenaantal van de vereniging danig geslonken. Veel mensen zeggen hun lidmaatschap op om reden dat ze door ziekte en ouderdom niet meer in staat zijn hun vogels naar behoren te verzorgen. En dan gaat het helaas om de categorie van de fervente inzenders naar tentoonstellingen. Het mag dan ook geen wonder heten dat we een bedroevend laag aantal inzenders en vogels op onze show hadden. Ook de opbouw gebeurt door leden die fysiek vaak niet meer in staat zijn zich ten volle in te zetten.
Een van de hoogtepunten in het verenigingsjaar van een vogelvereniging is de tentoonstelling. De tentoonstellingen van de Vogelvereniging Zuid-Oost Groningen konden de afgelopen drie jaar niet doorgaan. Twee keer vanwege de coronabeperkingen en een keer omdat er vogelgriep in de regio uitbrak. Maar dit jaar gaat het er dan toch van komen.
In het eerste deel heb ik het gehad over problemen met de rode keelkleur van de roodkeelnachtegaal. Dat is echter niet de enige zorg waar ik tegenaan loop. Daar waar de vogeltjes bruin moeten zijn, vertonen zich in toenemende mate witte en grijze veren. Maar eerst zal ik voor een goed begrip een kort overzicht van mijn avonturen met deze soort geven. Erg succesvol ben ik tot nu toe niet geweest.
Afgelopen 7 maart organiseerde onze vereniging een lezing verzorgd door André Eijkenaar. André is een bekend natuurfotograaf. Zijn foto’s zijn in allerlei boeken en artikelen te bewonderen.
In 2021 is het boek “Dier en mens” van Maarten Reesink verschenen. Reesink geeft colleges “dier-mens-studies” aan de Universiteit van Amsterdam. Hij was lid van het college van advies bij de Partij voor de Dieren. Dat maakt meteen duidelijk uit welke hoek de wind waait. Hoewel ik behoor tot de categorie boekverslinders liet ik dit soort boeken altijd ongelezen. Ik kan mijn tijd beter besteden.
7 Maart houden we een openbare lezing, verzorgd door André Eijkenaar. André is een bekend natuurfotograaf. Zijn foto’s van zoogdieren, insecten, planten, landschappen en natuurlijk ook vogels vinden gretig aftrek in tijdschriften en boeken. André werkt bij het Landschapsbeheer Groningen.
De roodkeelnachtegaal is een eenvoudig gekleurd vogeltje. Als volièrevogel (ik acht hem niet geschikt voor een kooi) moet hij het hebben van zijn gedrag en zijn zang. In veel opzichten lijkt hij op ons roodborstje. Hij is echter niet nauw aan het roodborstje verwant, hetgeen blijkt uit de wetenschappelijke naam (Erithacus rubecula).
